Niet moeten, maar willen

Er is bijna geen land ter wereld waar mensen zich zo massaal als vrijwilliger inzetten als in Nederland. Bijna de helft van de Nederlanders steekt weleens onbetaald de handen uit de mouwen. In andere landen is dat gemiddeld amper twintig procent.

Ook in Apeldoorn zetten veel mensen zich voor hun plezier in. In buurthuizen, bij sportverenigingen, in verpleeghuizen, bij natuuronderhoud, bij kringloopwinkels, in de kerk, op scholen, bij de opvang van dak- en thuislozen: overal zijn vrijwilligers actief. Soms af en toe, een paar uurtjes naast hun baan, studie en/of gezin. of studie. Voor anderen is het een zingevende dagbesteding als pensionado, omdat de (klein)kinderen de deur uit zijn of omdat betaald werk geen optie (meer) is.

Ik kom ze vaak tegen, die vrijwilligers. En ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk ze zijn. En met hoeveel toewijding ze hun werk doen. Vaak zijn het ook mensen die al de nodige levenservaring hebben. En ook daardoor van toegevoegde waarde zijn. Maar wat ik ook heel graag wil benadrukken zijn de woordjes VRIJ en WIL, die samen het woord vrijwilliger vormen. Want wat me de laatste tijd opvalt is dat er zo gemakkelijk over wordt gedaan. Personeelstekort in de zorg? O, dan moeten vrijwilligers maar in dat gat springen. Tekort in het onderwijs? O, vraag maar een voorleesmoeder of -vader. Kan een patiënt niet met taxi, bus of eigen vervoer naar het ziekenhuis? O, dan moet een vrijwilliger dat maar doen. Dat is de wereld op zijn kop. Een vrijwilliger is geen vrijwilliger meer als het MOET. Vrijwilligers zijn superbelangrijk. Laten we dus ook superzuinig op ze zijn, voordat ze afhaken omdat ze niet meer willen, maar moeten. En we moeten al zoveel, met z’n allen. 

Ton Heerts