Buurtbiebs

Ik lees heel veel. Geen boeken: wel kranten, tijdschriften en nieuwsberichten op mijn telefoon. En stapels rapporten, verslagen, beleidsvoorstellen, brieven en wetsartikelen. Als ik een keer niet ‘moet’ lezen, kijk ik liever naar een voetbalwedstrijd dan naar nog meer letters. Of ik ga wandelen.

Tijdens die wandelingen zie ik ze steeds vaker: mini-biebs, of buurtbiebs. In alle soorten en maten. Zelfgetimmerd of kant-en-klaar. Met of zonder glas. Met of zonder verlichting. Tjokvol boeken of met een paar boekjes. Pal aan de straat, of in een privétuin. Sober en eenvoudig of bont geschilderd en versierd.

Een paar jaar geleden hadden we er al een stuk of 80 in Apeldoorn. Daar is er begin september weer eentje bijgekomen: Berts Buurt-Bieb, bij zorgcentrum Sainte Marie, in Apeldoorn-Zuid.

Dit exemplaar is bedacht en gemaakt door Bert, een van de bewoners. Op wandelingen door de wijk ontdekte hij een buurtbieb. Dat vond hij heel bijzonder, dat je zomaar een boek mocht lenen of ruilen.

En het feit dat mensen die elkaar niet kennen samen iets delen, dat sprak hem aan. Dus ging hij er zelf eentje maken. Ik werd uitgenodigd voor de opening en nam een boek voor Bert mee, dat hij met veel zorg in zijn buurtbieb zette. (Fantastisch trouwens, wat voor geweldig werk ze daar doen, in Sainte Marie, de mensen van Pluryn en Klein Geluk!)

Ik kijk nu toch met andere ogen naar al die buurtbiebjes. Als ik er een zie tijdens mijn wandelingen, vraag ik me nu af: wie zou deze gemaakt hebben? Zou toch leuk zijn, als ze allemaal de naam kregen van de eigenaar of bedenker. Het wordt er meteen ook wat persoonlijker van, als je weet: hé, hier woont Monique, en die houdt van lezen. 

Niet alleen Berts buurtbieb, maar ook: Moniques buurtbieb, Hassans buurtbieb, etc.

En wie weet, over een jaar of tien, als ik met pensioen ben, ook ……Tons buurtbieb.

Ton Heerts