Orange the world

Beste mensen,

Eigenlijk is het diep triest dat we hier vandaag staan, om te ageren tegen geweld tegen vrouwen. We vinden ons zelf als samenleving zó ontwikkeld, we kunnen zóveel, op technologisch gebied, op medisch gebied, digitaal, noem maar op. Maar als het op geweld tegen vrouwen aankomt, zijn we eigenlijk nog steeds bijzonder primitief. 
Want de cijfers liegen er niet om.

73 % van de Nederlandse vrouwen is ooit seksueel geïntimideerd; dit komt neer op 4,3 miljoen vrouwen. 18% van de Nederlandse vrouwen heeft ooit seksueel geweld meegemaakt,
En elke 8 dagen sterft er in Nederland een vrouw door geweld. Femicide heet dat. 

Het Europese instituut voor gender gelijkheid omschrijft femicide als ‘het doden van vrouwen en meisjes vanwege hun sekse, begaan en getolereerd door zowel particuliere als publieke actoren.’

En met dat laatste wordt dan bedoeld dat vrouwenmoordenaars er vaak mee weg komen. Dat ze niet bestraft worden, dat vrouwen niet als slachtoffers maar als uitlokkers of zelfs als daders worden beschouwd. En dan hebben we het bijvoorbeeld over eerwraak, mensenhandel, stalking of praktijken van loverboys. En eigenlijk is loverboys niet de goede term, het is een veel te vriendelijke aanduiding voor misdadige uitbuiting en georganiseerde verkrachting. 

En voor wie denkt dat dat alleen in grote steden of verre landen voorkomt: nee dus. De cijfers die ik net noemde, gaan alleen over Nederland. En ik vind ze schokkend. Dat ze wereldwijd nog alarmerender zijn, doet daar niets aan af.

Geweld tegen vrouwen vindt overal plaats. Niet alleen thuis, achter de voordeur. Op het werk, in het OV, op school, bij het uitgaan, op de sportclub en op straat. Nog niet zo lang geleden werd in Apeldoorn een vrouw op straat doodgestoken, in het bijzijn van haar driejarige dochtertje. Dat onderzoek loopt nog, maar er wordt sterk rekening mee gehouden dat het hier om eerwraak ging.

Je zou er moedeloos van worden. Maar dat moeten we niet doen. Wat we wél moeten doen, is opstaan. Zoals vandaag. En medestander zijn. Niet wegkijken als we iets zien gebeuren. Maar ertussen gaan staan, te hulp schieten, je laten zien en horen.

We zijn in Apeldoorn begonnen met een campagne tegen intimidatie op straat. Daarbij hebben we situaties levensecht in scène gezet, om te kijken wat mensen zouden doen, en er dan over in gesprek gaan. En tot mijn vreugde grepen de meeste Apeldoorners in. Ze stapten ertussen, deden iets, schoten te hulp. Vrouwen en mannen.

En zo moet het. Geweld tegen vrouwen is niet alleen een zaak voor vrouwen. Het is een zaak voor iedereen.

Of beter gezegd: het is eigenlijk vooral een zaak voor mannen. Want het zijn meestal mannen die zich schuldig maken aan geweld tegen vrouwen. 

Dat moet stoppen. En wel nu.

Dank u wel.