Zon

Hoe komt het toch, dat veel mensen zich zoveel opgewekter voelen als de zon schijnt? Op de een of andere manier stemmen een blauwe hemel en een stralende zon ons hoopvol. Ze geven ons de moed en de kracht om in beweging te komen en het beste uit onszelf te halen. Datzelfde effect hebben mensen met een zonnig humeur. Met hun warmte en vriendelijkheid omringen ze anderen, die zich gezien en gehoord voelen. En dat heeft iedereen op zijn tijd nodig.

Want we hebben allemaal wel eens periodes dat het minder gaat. Dat we fout op fout lijken te stapelen en het maar niet lukt het beter te doen. Dat alles tegen lijkt te zitten. Dat de zon schuilgaat achter de wolken. Dat de moed ons in de schoenen zinkt.

Natuurlijk moet je het uiteindelijk allemaal zelf doen. Maar het helpt enorm, als er iemand in je omgeving dan een hand uitsteekt. Jou als het ware in het zonlicht zet. Je niet veroordeelt om je fouten, maar jou helpt ze recht te zetten.

Iedereen heeft recht op zo’n uitgestoken hand. Maar zeker jongeren hebben dat. Want je wordt alleen maar volwassen door fouten te maken. En vervolgens te leren dat er dan geen rampen gebeuren, maar dat je ze kunt herstellen. Maar dan moeten we als samenleving wel die bereidheid hebben. Niet alleen maar roepen om hardere straffen en lik-op-stuk als iemand de fout is ingegaan. Maar iemand een herkansing geven.

Ik kom ze in mijn werk geregeld tegen, deze jongeren. Het lukt niet altijd om ze weer op gang te helpen, soms zijn ze hardleers of te beschadigd om nog geholpen te worden. Maar voor de meesten geldt, dat als ze maar genoeg ‘zonlicht’ krijgen, ze uiteindelijk op hun pootjes terecht komen.

Onlangs was ik bij de diploma-uitreiking van één zo’n jongere. Sommigen hadden zich al afgevraagd of het nog wel goed met hem zou komen. En dat was niet onbegrijpelijk. Maar gelukkig had hij genoeg mensen om zich heen die hun handen naar hem hebben uitgestoken. En gelukkig heeft hij die op het nippertje gegrepen.

Ik was een trotse burgervader.

Ton Heerts